«Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα· μην τάχα σαν εμένα, κι εκείνα δεν πονούν;»

«Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα· μην τάχα σαν εμένα, κι εκείνα δεν πονούν;»

Ο Όργουελ μας προειδοποίησε: ο κόσμος μας θα στηριχθεί στην Ανελευθερία που θα ονοματιστεί Ελευθερία. 

Οι μετονομασίες εννοιών θα έχουν γενική εφαρμογή για να είναι ακόμη πιο δύσκολο για το ράθυμο νου να εντοπίσει την Ουσία και την Αλήθεια μιας και μόνον μέσω της Αληθείας μπορεί ο άνθρωπος να ευτυχήσει, κάτι πραγματικά φρικιαστικό για τα δεδομένα της Ανθρωπότητας μας. 

Στους Δήμους όλης της χώρας με πρόσχημα τη φιλευσπλαχνία και φιλοζωία εκπονούνται προγράμματα εξαφάνισης των αδέσποτων ζωών. Οι όροι φροντίδα, καθαριότητα, εμβολιασμός, στείρωση έχουν περάσει πια στην κοινή λογική ως ταυτόσημο της αγάπης του ανθρώπου προς τις άμοιρες εκείνες υπάρξεις που όντας αδύναμες πέφτουν στα χέρια μας. 

Απορώ χρόνια ολόκληρα πως είναι δυνατόν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο να αυταπατώνται με τρόπο τόσο οικτρό όταν τάχα φροντίζουν ένα ζώο στερώντας του την Ελευθερία και  την δυνατότητα αναπαραγωγής του είδους του, μόνον και μόνον για να έχουν συντροφιά στη μοναξιά τους ή φύλακα στο σπίτι τους. Ας ερωτευτούν στην τελική οι ανοργασμικοί αυτού του κόσμου κι ας δώσουν και κανά φράγκο στις εταιρείες φύλαξης που τι θα απογίνουν όλες τούτες; Ακορντεόν και στη γωνία; Αλήθεια, σε αυτούς που τάχα αγαπούν τα οικόσιτα, θα άρεσε να τους περιφέρουν στους δρόμους με ένα κολάρο στο λαιμό, να τους ευνουχίζουν και να τους χρησιμοποιούν προς τέρψη συναισθηματική; 

Έχει όλο αυτό καμία σχέση με την αληθινή αγάπη όπου κάθε πλάσμα βιώνει τη ζωή του ελεύθερα μέσα στο φυσικό περιβάλλον και με τους όρους που η ίδια η φύση έθεσε γι αυτό;  Κι όλο αυτό το περνάμε και στα παιδιά μας ως πρότυπο Αγάπης και τα ωθούμε να υιοθετούν ζώα και τάχα να τα ...φροντίζουν φορώντας τους χρωματιστά κολάρα και πλεχτά μπλουζάκια μετατρέποντας την άγρια φύση τους σε μαξιλάρια καναπέ. 

Το ότι τα τρώμε κιόλας ή πειραματιζόμαστε γενετικά πάνω τους είναι η άλλη τρανή απόδειξη της ζωοφιλίας μας, αλλά αυτό πια ξεπερνά το παράλογο, αγγίζει την ψυχασθένεια και τα διπλώματα μου δεν επαρκούν για να το αγγίξω. 

Για το φτωχό νου μου όλα αυτά είναι ψυχικές ανεπάρκειες δικές μας επειδή ουδέποτε μάθαμε να μας αγαπάμε αληθινά. Κι αφού αγάπη μέσα μας δεν έχουμε για εμάς τους ίδιους είναι αδύνατον να βγάλουμε κάτι που μέσα μας δεν έχουμε και να το δώσουμε σε κάποιον άλλον.

@Λύρα